รถไฟเหาะปั่น

เสน่ห์ของวงเวียนใหญ่คือมันได้ใส่องค์ประกอบที่หลากหลายลงในเพลงสั้นๆ ในไม่กี่วินาที แรงที่กระทำต่อผู้โดยสารจะเปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เพื่อให้ผู้คนได้สัมผัสกับความรู้สึกที่หลากหลาย เมื่อแรงเหล่านี้ถูกนำไปใช้กับทุกส่วนของร่างกาย ดวงตาจะมองเห็นโลกทั้งใบกลับหัวกลับหาง สำหรับผู้โดยสารรถไฟเหาะหลาย ๆ คน จุดสูงสุดของวงคือช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมที่สุดในกระบวนการวิ่งทั้งหมด ผู้คนจะรู้สึกเบาราวกับขนนกและสามารถมองเห็นท้องฟ้าได้เพียงดวงตาเท่านั้น

ในวงกว้าง ความแรงของการเร่งความเร็วในแนวตั้งถูกกำหนดโดยปัจจัยสองประการ: ความเร็วของรถไฟและมุมของเส้นโค้ง เมื่อรถไฟเข้าสู่วงรอบ มันมีพลังงานจลน์สูงสุด นั่นคือ มันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด ที่ด้านบนของวง แรงโน้มถ่วงทำให้ความเร็วของรถไฟลดลงในระดับหนึ่ง ดังนั้น รถไฟจึงมีพลังงานศักย์มากกว่า แต่พลังงานจลน์จะลดลง กล่าวคือ มันเคลื่อนที่ด้วยความเร็วที่ต่ำกว่า แต่ความเร็ว ต้องไม่ต่ำกว่าความเร็วในการขับขี่ที่ปลอดภัย

นักออกแบบรถไฟเหาะเป็นคนแรกที่ใช้วงเวียน ในการออกแบบนี้ มุมของเส้นโค้งตลอดทางเป็นค่าคงที่ ในการสร้างความเร่งในแนวดิ่งที่เพียงพอที่ด้านบนของวงเพื่อกดรถไฟให้ชิดกับราง นักออกแบบต้องปล่อยให้รถไฟเข้าสู่วงด้วยความเร็วที่ค่อนข้างเร็ว (เพื่อให้รถไฟยังคงสามารถเคลื่อนที่ได้อย่างรวดเร็วที่ด้านบนสุดของรางรถไฟ วนซ้ำ) ความเร็วที่เร็วขึ้นหมายถึงแรงที่มากขึ้นสำหรับผู้โดยสารขณะเข้าสู่วง ซึ่งจะทำให้ผู้โดยสารรู้สึกไม่สบายใจ

การออกแบบรูปทรงหยดน้ำช่วยให้ปรับแรงเหล่านี้ได้ง่ายขึ้น มุมโค้งที่ด้านบนของลูปจะเร็วกว่าที่ด้านข้างของลูป ด้วยวิธีนี้ รถไฟสามารถผ่านห่วงด้วยความเร็วเร็วพอที่จะมีแรงเร่งที่ด้านบนของวงเพียงพอ และการออกแบบหยดน้ำจะทำให้เกิดความเร่งในแนวตั้งเล็กน้อยที่ด้านข้าง สิ่งนี้ให้แรงที่จำเป็นในการทำให้รถไฟเหาะวิ่งต่อไปโดยไม่ต้องออกแรงมากเกินไปกับชิ้นส่วนที่อาจเป็นอันตราย

เมื่อรถไฟเหาะเสร็จสิ้นการเดินทาง เบรกจะหยุดรถไฟเหาะได้อย่างปลอดภัย ความเร็วของการลดความเร็วถูกควบคุมโดยแรงดันของแก๊สในกระบอกเบรก